Deze column staat in Het Financieele Dagblad van 14 januari 2022. Volg deze link voor mijn eerdere FD columns.
Het internet der dingen is slecht beveiligd en een bron voor cyberaanvallen. Invoering van een Europese wet die dit tegengaat is broodnodig. Maar de Europese Unie komt niet over de brug, schrijft advocaat Axel Arnbak.
Illustratie: Hein de Kort voor Het Financieele Dagblad
De brakke beveiliging van het internet der dingen (Internet of Things, IoT) is al tien jaar een urgent maatschappelijk probleem. Slecht beveiligde webcams laten criminelen achter de voordeur meekijken of u een dure auto, kunstwerk of tafelzilver bezit. Connected speelgoed blijkt eenvoudig hackbaar en daarmee afluisterbaar via ingebouwde microfoons. Bovendien verbouwen cybercrimegroepen en landen als Rusland al die honderdduizenden kwetsbare IoT’s op de markt tot krachtige digitale netwerken voor het lanceren van cyberaanvallen.
Truc
De Europese Commissie (EC) klaagt al jaren en bij herhaling dat de EU-lidstaten en de industrie pogingen tot serieuze cybersecuritywetgeving blokkeren. Daarom gaat de EC soms onder de radar en neemt zij het heft in eigen handen. Deze week gebruikte de EC stilletjes een oude Europese wet over radioapparatuur voor een eigenstandige beleidsbeslissing om alle draadloze internetelektronica die in Europa op de markt komt aan minimumvereisten voor cybersecurity te laten voldoen. De Commissie plakt met deze juridische truc een pleister op een deel van de markt, al geldt de maatregel pas vanaf medio 2024. Zij spreekt daarnaast wederom de hoop uit dat er ooit een volwassen cybersecuritywet komt die niet alleen in bepaalde sectoren, producten of technologieën geldt, maar voor alle apparaten en software.
Haar behendige trucje, dat ons nog 30 maanden niet verder helpt, staat daarmee ook symbool voor de onmacht van de Europese Unie om cybersecurity maatschappijbreed te reguleren en de informatieveiligheid van alle Europese burgers, bedrijven en overheidsinstanties te beschermen. Terwijl de blauwdruk voor zo’n cybersecuritywet er met de Europese verordening AVG al ligt. Continue reading 97e FD Column: Uitblijven cybersecuritywet toont onmacht EU→
Deze column staat in Het Financieele Dagblad van 22 november 2021. Volg deze link voor mijn eerdere FD columns.
De inzet van kwantumsensoren bedreigt onze privacy en veiligheid. Dat vraagt om visie en handelen vanuit de politiek, schrijft advocaat en onderzoeker Axel Arnbak.
Illustratie: Hein de Kort voor Het Financieele Dagblad
Het zal niemand verbazen dat Albert Einstein ooit de Nobelprijs voor Natuurkunde in de wacht sleepte. Toch weten maar weinigen dat het Nobelcomité die ereprijs van 1921 niet zozeer toekende voor Einsteins relativiteitstheorie, maar ‘in het bijzonder voor zijn ontdekking van de wet van het foto-elektrische effect’ in 1905. De briljante natuurkundigen van die generatie slingerden de mensheid toen al het kwantumtijdperk in.
De laatste jaren zijn de interesse en de miljardeninvesteringen vanuit overheden en bedrijfsleven pas echt geëxplodeerd. Kwantumsensoren die door muren kunnen kijken zijn binnen handbereik. De kwantumcomputer die de rekenkracht van alle conventionele computers omverblaast, is de heilige graal, die alle bestaande versleuteling kan kraken, terwijl nieuwe kwantumcommunicatie staatsgeheimen juist onkraakbaar zou maken. Wie kwantum beheerst, kan de koers van de geopolitiek, de economie, onze samenlevingen en zelfs ons begrip van mens-zijn naar zijn hand zetten. Oftewel, kwantum is macht.
Droom van machthebber
Nu het kwantumtijdperk in een stroomversnelling lijkt te komen, rijst de urgente vraag hoe we deze omwenteling kunnen reguleren. Over deze hamvraag publiceren onderzoekers Chris Hoofnagle (UC Berkeley) en Simson Garfinkel (US Department of Homeland Security) binnenkort hun diepzinnige en belangwekkende boek Law and Policy for the Quantum Age. Zij laten zien dat beleidsmakers het kwantumtijdperk absoluut niet vanaf de zijlijn kunnen volgen. Als kwantumtechnologie de droom is van elke machthebber, zijn recht en beleid niet alleen noodzakelijk om die macht te faciliteren, maar ook om hem te controleren. Continue reading 95e FD Column: Opkomst kwantumsensor vereist ingrijpen politiek→
In its infinite wisdom, the Global Data Review recently selected me for their “40 under 40” publication. With 40 under 40, GDR profiles
“individuals under the age of 40, hailing from around the world, who represent the best of the upcoming generation of data lawyers”, according to the award report.
As with all of these sort of publications and awards in the legal profession, your firm tries hard to get you on the list. So the selection is not entirely coincidental, and candidates that enjoy the support of their respective employers obviously have an edge (thanks, De Brauw). Still, it’s nice to browse the list of laureates and read their interviews, especially if you’re looking for a particular skill or help in a jurisdiction you’re not directly familiar with. My interview is copied below. Continue reading Selected as one of Global Data Review’s “40 under 40”→
Deze column staat in Het Financieele Dagblad van 11 maart 2021. Volg deze link voor mijn eerdere FD columns.
Illustratie: Hein de Kort voor Het Financieele Dagblad
Wetsvoorstel om diensten als Whatsapp te kunnen aftappen is gevaarlijk.
Versleuteling beschermt het sociale en economische digitale leven.
Verzwakking encryptie zou burgers en bedrijven enorme schade toebrengen.
Maken wij ons internet veilig voor iedereen, of kwetsbaar voor iedere kwaadwillende? De oplossing voor een veilige online wereld ligt in een zo breed mogelijke inzet van robuuste versleuteling van alle internetcommunicatie. Toch probeert vrijwel elke minister van Justitie sinds de jaren ‘90 versleuteling te verzwakken door de inzet ervan te beperken of ‘achterdeurtjes’ te verplichten. Maar het ondermijnen van versleuteling is en blijft technisch onmogelijk, economisch rampzalig, juridisch onhaalbaar en zowel maatschappelijk als geopolitiek onwenselijk.
Vorige week berichtte de NOS over een nieuwe variatie op dit bekende thema. Kennelijk werken ambtenaren van demissionair minister Ferd Grapperhaus van Justitie en Veiligheid nog steeds aan plannen om toegang te krijgen tot chat- en berichtendiensten. Dit ondanks de demissionaire status van het kabinet, een vooruitstrevend kabinetsstandpunt uit 2016 en breed gesteunde Kamermoties die versleuteling toejuichen.
De maat is nu vol voor een omvangrijke coalitie van maatschappelijke organisaties, bedrijven en wetenschappers, die naar buiten treedt met een simpele oproep: ‘Stimuleer de ontwikkeling, beschikbaarheid en toepassing van alle vormen van versleuteling’. Laat deze oproep van een ongekend diverse groep de genadeklap zijn voor de gevaarlijke pogingen om de veiligheid van onze digitale wereld te ondermijnen. Continue reading 87e FD Column: Grapperhaus legt een bom onder veilig internet→
Illustratie: Hein de Kort voor Het Financieele Dagblad
In het kort
* DNA kun je, net als software, opslaan, printen en hacken
* Risico’s cybersecurity in biotech zijn juist in coronatijd zeer groot
* Reguleren staat helaas nog in de kinderschoenen
Hoe meer we te weten komen over genetica, des te meer lijkt de code van ons leven zich als computercode te gedragen. DNA, RNA en de andere bouwstenen van levenden organismen lenen zich, net als software, ook goed voor hacking, goed- en kwaadschiks.
Het eerste wereldwijd geaccepteerde coronavaccin van BioNTech en Pfizer hackt de standaardbeveiliging van ons immuunsysteem met een iets aangepast molecuul, een Nobelprijswaardige biohack die alles wegheeft van de phishing e-mail die uw firewall en spamfilter weet te omzeilen.
Maar naarmate de werelden van biologie en computers inniger vervlochten raken, doemen welbekende risico’s van cybersecurity en specifieke nieuwe cyberrisico’s op in de biotechnologie. Denk aan de informatieveiligheid van DNA-databanken, bescherming van privacy, betrouwbaarheid van communicatie van DNA-sequenties tussen ontwikkelaars, labs en andere stakeholders, maar ook aan het aanpassen van de code van het leven, per ongeluk of met kwade intenties.
Dit roept een vrij fundamentele vraag op: hoe beschermen wij de code van het leven? Weliswaar nemen volwassen pharma- en biotechbedrijven dit risico uit welbegrepen eigenbelang serieus, toch staat het denken over en reguleren van cyberbiosecurity in de kinderschoenen, ook in sectoren als de zorg, landbouw, maakindustrie en defensie. Juist in tijden van corona is de noodzaak om daaraan te werken existentieel.
‘Het roept een vrij fundamentele vraag op: hoe beschermen wij de code van het leven?’
Deze column staat in Het Financieele Dagblad van 15 oktober 2020. Volg deze link voor mijn eerdere FD columns.
Illustratie: Hein de Kort voor Het Financieele Dagblad
In het kort
Technologie stemproces in VS oud en onveilig.
Stemsystemen in kiesdistricten kunnen worden gehackt.
Dat maakt het onmogelijk om eerlijke uitslag te garanderen.
Meer dan ooit zijn de Amerikaanse presidentsverkiezingen verworden tot een tragikomisch schouwspel over een wereldmacht in verval, en een dans op de vulkaan vanuit cybersecurityperspectief. Het verkiezingsproces leunt namelijk op hopeloos verouderde computersystemen, kwetsbaar voor verkiezingsfraude of sabotage.
De spectaculaire digitale veldslag die onlangs in de publiciteit kwam tussen cybercriminelen, Amerikaanse inlichtingendiensten en Microsoft rondom het neerhalen van het cybercrimeplatform Trickbot, vormt helaas slechts een druppel op een gloeiende plaat. Via Trickbot stond kennelijk een collectie van twee miljoen computers (een botnet) klaar om Amerikaanse stemsystemen te ontregelen.
Zolang de stemtechnologie en procedures in cruciale Amerikaanse kiesdistricten zo lek als een mandje blijven, kan niemand met zekerheid stellen of de Amerikaanse verkiezingen van 3 november geldig of gemanipuleerd zijn. Dat wordt vooral een groot probleem als de twist tussen president Donald Trump en uitdager Joe Biden een nek-aan-nekrace blijkt te zijn.
Deze column staat in Het Financieele Dagblad van 9 januari 2020. Volg deze link voor mijn eerdere FD columns.
Geschiedenis herhaalt zich, ook in de relatief recente historie van het internet. Sinds de jaren negentig lanceren overheden iedere drie tot vijf jaar een voorstel om de versleuteling van internetcommunicatie te ondermijnen. Steeds is het debat heftig en emotioneel. En iedere keer is de uitkomst toch dat robuuste versleuteling onmisbaar is voor de werking van het internet, en daarmee ook voor onze financiële markten, ziekenhuizen, snelwegen en al het andere dat ons lief is in de digitale wereld.
Illustratie: Hein de Kort voor Het Financieele Dagblad.
Weliswaar kunnen kwade krachten – van terroristen via drugskartels tot kindermisbruikers – hun communicatie dan ook versleutelen. Desondanks blijken gerichte en slimme opsporingsacties succesvol om criminele netwerken op te rollen, kunnen de onmisbare voordelen van betrouwbare communicatie blijven bestaan en kan onze informatiesamenleving zich doorontwikkelen.
Nieuwe pogingen
Minister van Justitie en Veiligheid Ferdinand Grapperhaus en zijn evenknieën in de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Australië, maakten zich recent weer eens schuldig aan nieuwe pogingen om technologiebedrijven te verplichten een ‘exclusieve achterdeur’ te bouwen in hun versleutelde producten, zodat alleen ‘de overheid’ kan meeluisteren. Al dertig jaar klimmen experts, het bedrijfsleven en het maatschappelijk middenveld dan weer zuchtend in de pen om de samenleving te herinneren aan ons vorige dansje in deze cryptowars, bijvoorbeeld rondom de versleuteling van de 5G-standaard en de iPhone.
Maar de Amerikaanse minister van justitie William Barr gooide onlangs een nieuwe steen in deze versleutelingsvijver. Barr wil preventief alle internetcommunicatie scannen op ‘schadelijke informatie’. De adjudant van Trump stelt, misschien zonder het zelf te realiseren, in feite volledige surveillance van alle internetcommunicatie voor, zoals dictatoriale regimes dat kennen. Zijn plan moet, los van de juridische onmogelijkheid in de Europese Unie, principieel te vuur en te zwaard worden bestreden. Continue reading 74e FD Column: Plannen om versleuteling te ondermijnen zijn onveilig en gevaarlijk→
Deze column staat in Het Financieele Dagblad van 19 september 2019. Volg deze link voor mijn eerdere FD columns.
Heeft u tussen 2014 en 2018 in een Sheraton-, Westin- of Le Meridien-hotel geslapen? Dan bent u bestolen, zonder dat u, 339 miljoen (!) lotgenoten en hoteleigenaar Starwood Hotels dat wisten. Pas in november 2018 werd bekend dat criminelen al die jaren niet zozeer ongemerkt miljoenen hotelkamers hebben gekraakt, maar waardevolle creditcard, paspoort-, reis- en contactgegevens hebben gejat uit een pover beveiligd reserveringssysteem.
Illustratie: Hein de Kort voor Het Financieele Dagblad
Zo’n reusachtige hack is op zichzelf al nieuws, maar echt uniek is de op 9 juli van dit jaar aangekondigde boete van €110 mln door Britse datatoezichthouder ICO – vooral omdat niet Starwoord, maar Marriott International Inc. moet bloeden. Die hotelgroep nam Starwood namelijk in 2016 over en moet volgens de ICO boeten omdat zij ‘faalde voldoende due diligence (boekenonderzoek) uit te voeren toen het Starwood kocht’ en daarna ‘meer had moeten doen om die systemen te beveiligen’. Continue reading 70e FD Column: Megaboete Marriott toont kommer, kwel en kansen bij data-gedreven fusies en overnames→
Deze column staat in Het Financieele Dagblad van 22 augustus 2019. Volg deze link voor mijn eerdere FD columns.
Kinderen hebben de toekomst. Maar kunnen kinderen in onze hyperverbonden toekomst nog wel kind zijn? Datatoezichthouders maken zich grote zorgen om de staat van privacy en cybersecurity in kinderspeelgoed. De eerste hoge boetes op grond van privacywet AVG zijn aanstaande.
Illustratie: Hein de Kort voor Het Financieele Dagblad
Minder bekend, maar even zorgwekkend zijn incidenten over digitale manipulatie en problemen in de ontwikkeling van kinderen door blootstelling aan bizarre content. De Europese Commissie bezint zich momenteel op nieuwe wetgeving. Hoog tijd dat kinderen ook in de informatiesamenleving nog even kind mogen blijven en nog even niet bedolven worden onder digitale spionage en manipulatie. Continue reading 69e FD Column: Zorg over effect digitaal speelgoed op ontwikkeling kinderen is terecht→
Deze column staat in Het Financieele Dagblad van 27 juni 2019. Volg deze link voor mijn eerdere FD columns.
Wij staan aan de vooravond van een samenleving waarin niet alleen onze smartphones, maar alle apparaten altijd razendsnel met elkaar zijn verbonden. ‘5G’, de nieuwe generatie mobiele communicatienetwerken, moet het fundament vormen voor een toekomstige informatiesamenleving waarin auto’s zelf rijden, fabriekslijnen zichzelf intuïtief optimaliseren en sociale media verworden tot virtuele videowerelden waarin onze avatars altijd en overal tegelijkertijd zijn.
Illustratie: Hein de Kort voor Het Financieele Dagblad
Die hyperverbonden toekomst is weer een stap dichterbij gekomen met de recente aankondiging van het kabinet om na de zomer 5G-vergunningen te gaan veilen. Midden in spionagebeschuldigingen en de handelsoorlog tussen China en de VS, woedt nu publiekelijk het debat of het Chinese telecombedrijf Huawei mag meedoen. Maar achter de schermen maken veiligheidsdiensten zich zorgen dat 5G te veilig wordt en zo het ouderwets afluisteren van telefoon- en internetverkeer moeilijker maakt. Hun voorstel: maak 5G-technologie dom, onveilig en onbetrouwbaar, zodat wij voor uw veiligheid ouderwets kunnen blijven afluisteren.
Dit schadelijke pleidooi gaat compleet voorbij aan de legio nieuwe mogelijkheden die de nieuwe verbondenheid biedt om de samenleving in de gaten te houden. Bovendien is cybercrime en spionage juist een hardnekkig maatschappelijk probleem geworden omdat dezelfde veiligheidsdiensten, helaas met succes, precies dezelfde paradox opwierpen rondom de GSM-standaard in de jaren 80 en vooral het Internet Protocol (‘IP’) in de jaren 90. Het is in ieders belang dat de politiek en het bedrijfsleven zich dit keer niet laten verleiden en de veiligheid van 5G juist vooropstellen. Continue reading 67e FD Column: Veiligheidsdiensten willen onveilige 5G-standaard. Voor onze veiligheid→
Deze column staat in Het Financieele Dagblad van 7 maart 2019. Volg deze link voor mijn eerdere FD columns.
In maart 2017 legde ransomware-aanval WannaCry 34% van de Britse zorginstellingen een week lang plat. 19.000 afspraken moesten worden verzet, de eerstehulpafdelingen van tientallen ziekenhuizen moesten worden geëvacueerd. In hetzelfde jaar hackten onderzoekers een FiatChrysler Jeep via de internetverbinding van het entertainmentsysteem. Zij konden het dashboard, gaspedaal en zelfs het stuur van ruim 1,7 miljoen auto’s van afstand te besturen.
Illustratie: Hein de Kort voor het FD
Het online ziekenhuis, de connected car en de web-based pacemaker; het klinkt allemaal prachtig, totdat wij ons realiseren dat het internet der dingen levensgevaarlijk is.
Overal ter wereld hebben politici in hoog tempo wetten aangenomen om minimum beveiligingseisen, zorgplichten en meldplichten op te leggen aan fabrikanten van internetdingen en organisaties die kritieke maatschappelijke functies vervullen. Die wetten zijn de afgelopen maanden van kracht geworden. Maar de normen in die wetgeving zijn open en abstract gelaten. De techniek ontwikkelt zich razendsnel en politici wagen zich meestal niet aan de details van cybersecurity. Continue reading 64e FD Column: Industriestandaard zonder marktprikkels maakt internet der dingen niet veiliger→
Deze column staat in Het Financieele Dagblad van 29 november 2018. Volg deze link voor mijn eerdere FD columns.
Internetreuzen als Amazon, Google en Microsoft zetten al jarenlang in op kunstmatige intelligentie (AI). Toch gaat er veel mis als zelflerende algoritmes losgaan op de werknemers, foto’s of klanten. Vorige maand onthulde Reuters dat Amazon na vier jaar een hr-tool om door cv’s van sollicitanten te scannen weer in de ban doet, omdat die consequent vrouwen discrimineert. Google toonde Afro-Amerikanen als je zocht op ‘gorilla’ en chatbot TayTweets van Microsoft ontwikkelde zichzelf binnen een dag tot een racist en complotdenker (en Trumpfan). Blijkbaar kunnen zelfs de bestbetaalde geniën bij internetreuzen hun algoritmes niet opvoeden.
Illustratie: Hein de Kort voor Het Financieele Dagblad
Organisaties en beleidsmakers moeten lering trekken uit deze incidenten. Maak maatschappelijke waarden en heldere doeleinden onderdeel van trainingsdata en analysetools om AI succesvol en acceptabel te maken.
Kinderziekten horen bij technologische disruptie. Socioloog Manuel Castells sloeg in 1995 de spijker op zijn kop in zijn standaardwerk The Rise of the Network Society. Hij schreef dat elke technologische omwenteling gepaard gaat met ‘perverse effecten’. In de jaren ’80 en ’90 hebben geeks, bedrijven en overheden cruciale ontwerpkeuzes gemaakt die nog steeds het DNA van het internet bepalen: connectiviteit was prioriteit, iedereen moest kunnen aanhaken. Privacy en cybersecurity daarentegen werden uit de kernprotocollen van het internet gehouden. Bijkomend voordeel was dat de Amerikaanse overheid makkelijk kon meeluisteren. Maar nu zit de wereld opgescheept met de perverse effecten van 30 jaar oude ontwerpkeuzes: privacy staat onder druk, cybercrime tiert welig en iedereen bespioneert iedereen.
Gezonde verstand
Net als destijds met het internet, willen (vooral Amerikaanse) leveranciers ons weer doen geloven dat AI ‘een revolutie zal ontketenen in de wereld van x’, waarbij variabele x elke waarde aanneemt die bij een meeting, congres of pitch centraal staat. ‘Geen restricties op onze innovatie, u hoeft alleen bij het kruisje te tekenen.’ Tijdens diezelfde bijeenkomsten werd je jarenlang weggehoond als je wees op de perverse effecten van AI en regelgeving, gedragscodes of zelfs gezond verstand om de boel bij elkaar te houden.
Gelukkig lijkt het gezonde verstand langzaam terug te keren in het AI-debat. Niet alleen zorgen de incidenten voor groeiende scepsis bij afnemers. Ook de nieuwe Europese privacywet AVG vereist bij ‘geautomatiseerde besluitvorming’ altijd eerlijkheid, transparantie en uitlegbaarheid van de beslismodellen, en vaak voorafgaande expliciete toestemming van degene wiens data wordt geanalyseerd. Zonder verdere uitleg stellen dat een zelflerende hr-tool, zoekmachine of chatbot op hol is geslagen, volstaat niet langer en kan leiden tot serieuze AVG-boetes en reputatieschade.
Met de ontwerpkeuzes van vandaag leggen wij de fundamenten voor de gezonde inzet van AI in de komende decennia.
Maar hoe anticipeer je op perverse effecten bij een technologie die volop in ontwikkeling is? In zijn boek The Social Control of Technology van 1980 beschreef de Britse wetenschapper David Collingridge dit dilemma: ‘als ingrijpen op innovatie eenvoudig is, is de noodzaak nog niet duidelijk; als iedereen de noodzaak begrijpt, is ingrijpen duur, complex en langdurig.’ Hij nam onder meer benzine als voorbeeld. Bij de introductie van de auto was de milieuschade van loodhoudende benzine beperkt. Toen de auto eenmaal mainstream was, heeft het pijn en moeite gekost over te schakelen op loodvrije benzine. Het Collingridge dilemma overwin je door te investeren in kennisontwikkeling, afhankelijkheid van lobby-invloed uit te sluiten en transparant te zijn over voor- en nadelen van technologische omwentelingen.
Organisaties doen er dus verstandig aan te investeren in kennisontwikkeling, einddoelen helder te definiëren en de trainingsdata te checken op (juridische) bruikbaarheid, kwaliteit en vooringenomenheid. Zo kun je ook beter voldoen aan de AVG-vereisten. In mijn praktijk zie ik verstandige (vaak: kleine) AI-projecten razend succesvol worden en bij De Brauw helpt AI advocaten adviseren bij fusies- en overnames en in interne onderzoeken. Maar gooi je data over de schutting en hoop je op de magische saus van AI, dan stapelen incidenten zich vaak op tot teleurstellingen. Amazon, Google en Microsoft maakten de fout alleen te vertrouwen op hun briljante geeks, en sociale wetenschap, recht en diversiteit geen plek te geven aan de ontwerptafel. In hun projecten gold de nu bekende vuistregel: is de inputdata rommel, dan is de uitkomst ook rommel.
Tempo
Beleidsmakers in Nederland en Europa dienen vooral passende maatschappelijke kaders te scheppen voor AI. Waar de VS en China AI reguleren als handelspolitiek en machtsinstrument, kent Europa een sterke grondrechtentraditie. Niet geld of de Staat, maar de mens staat in principe centraal. Vermoeiend allicht, maar het zorgt voor een relatief harmonieuze, gezonde en vrije samenleving. Het verplicht namelijk perverse effecten als discriminatie en privacyschendingen vroegtijdig te voorkomen.
Tempo is een veel groter probleem in Europa en Nederland. Door een gebrek aan visie komt de noodzakelijke investering in kennis nu pas op gang en leunt het continent te veel op lobbyisten en technologie uit de VS – met cloud computing ging het tien jaar terug precies zo. De EU heeft pas net een ‘expertgroep’ (vol lobbyisten) verzameld die gaat meedenken over Europees AI-beleid. Daarmee loopt de EU minstens vier jaar achter: Amazon begon al in 2014 met het recruitmentproject. Hoog tijd voor de vijfde versnelling. Met de ontwerpkeuzes van vandaag leggen wij de fundamenten voor de gezonde inzet van AI in de komende decennia.
